۱۳۹۴ اسفند ۱, شنبه

نامه ای از امیر امیر قلی زندانی سیاسی خطاب به مردم ایران

گرمترین درودهای صمیمانه مرا از بند ۸ اوین پذیرا باشید.
رفقا، کارگران و زحمتکشان این نامه را در حالی می‌نویسم که به جرم آزادی‌خواهی در زندان جمهوری جهل و جور اسیرم؛ اینک در شرایطی این نامه را می‌نویسم که گردن کشان به جرم ستم وهم و تباهی را می‌پرورانند و انسان‌ها را به جرم انسانیت به بند ترازوی عدالت خویش به دارمی آویزند.
امروز سه شنبه ۲۷ بهمن ماه ۱۳۹۴ در بی‌دادگاه ارتجاع توسط جانی «صلواتی» به “۲۱ سال” حبس محکوم شدم.
رفقا؛، کارکرد بشر خاموشی در برابر ظلم نیست که سمت برابری سمت ظلم و جور را نفی می‌کند و زندگی و مبارزه انسان‌ها هر دم این راز را می‌گشاید مگر جز این است که ظالمان و دیکتاتورهای سرمایه دار چنان چهره برابری را مخدوش کردند که برخی وجدان‌ها به‌سختی و دیر‌تر بیدار می‌شود، برخی سریع‌تر برانگیخته می‌شوند و برخی هرگز بیدار نمی‌شوند با این حال برخی پیش از وقوع فاجعه به افشاگری پرداخته و فریاد بر می‌آورند.
بی‌تردید که ما «کمونیست‌ها» همیشه به ستم مجالی نمی‌دهیم شاید هم به همین دلیل است که بزرگی گفت: “کمونیست‌ها مردمی هستند با سرگذشتی ویژه”  ادامه نامه را از اینجا بخوانید

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر